Nowy e-book o Amandzie i Aleksie

Idealni - Mają piękny dom, zdrowe dzieci, dobre samochody. To opowieść o pozornie szczęśliwym małżeństwie, które zostało zbudowane na fundamencie intryg z cegieł wielkiego bólu i cierpienia. Czy taka konstrukcja okaże się trwała? Czytając o nich przenosicie się do świata luksusu i bogactwa, ale macie też możliwość przekonać się, że ideały nie istnieją. Każda utopia czasami się zatapia, niczym Atlantyda. Tyle, że w przypadku ludzkiego życia, a nie mitycznego lądu to wylane łzy sprawiają, że idealny świat idzie na samo dno.

Link do fragmentu nr 1: Kliknij tutaj!

Link do fragmentu nr 2: Kliknij tutaj!

Link do fragmentu nr 3: Kliknij tutaj!

Link do pobrania całości: Kliknij tutaj!

Ebook o parze! - Fragment rozdziału 2

Fragment rozdziału drugiego!

Aleksander (Samuel)

Nie lubiłem niespodzianek, od dziecka nienawidziłem niespodzianek. Zawsze dostawałem to czego dostać nie chciałem, albo mnie takimi niespodziankami wystraszali. A tu nagle niespodzianka. Wchodzę sobie do domu, spokojniutko, wszędzie ciemno i nagle błysk. Taki niczym z flesza, tylko, że już nie gasł, a dawał mi po oczach.

– Panie profesorze, chyba wysadziło korki – wyznał ciepły, kobiecy głos. Znajomy głos, Amandy głos, a jej latarka świeciła mi po oczach nadal.

– Gdzie reszta? – zapytałem.

– Kamil u żony, Patryk z Majką u Dominiki. Panie profesorze – dodała po chwili, a ja nie wiedziałem czy się śmiać czy ubolewać nad swoim losem…

– A możesz tak? – zapytałem niepewnie, pokazując jednocześnie dłonią by zniżyła latarkę tak by mi nie napierdzielała po oczach.

– A może i mogę… A może i nie mogę…

– Amanda przeginasz, za moment oślepnę – ostrzegłem groźniejszym tonem.

Ebook o parze! - Fragment rozdziału 1

Fragment rozdziału pierwszego!
Amanda (Magdalena)

Aleksander Górski – człowiek z pozycją, honorem i zawodem. Taki rudawy, ten kolor włosów zawsze mi u niego przeszkadzał, ale w połączeniu z jego szczerym uśmiechem nadawał mu uroku. Jego portfel także dodawał mu uroku, ale miał coś więcej niż pieniądze, miał klasę. Samo to jak się poruszał świadczyło o jego pewności siebie. Byłby idealnym sponsorem, bo jest ciepły i kochający. Nie, nie byłby idealnym sponsorem, te cechy wykluczają go jako taki rodzaj męskiego szowinizmu. Może byłby dobrym mężem? Nie, raczej nie. Z pewnością nie. Jest zbyt władczy czasami i zbyt staroświecki w swoich poglądach, ale może jednak trafi się kiedyś kobieta, która go okiełzna i postawi w większości sporów na swoim. Na ten czas wiem z pewnością jedno – nie mnie będzie dane się będzie o tym przekonać. Już dziś przecież wiem, że Aleksander Górski pozostanie jedynie moim przyjacielem i nigdy nie będzie nikim więcej. Ot tak – kochanek do łóżka, towarzysz zakupów, „konwersator” przy pizzy lub winie, ale nikt ponad to.

Ebook o parze! - Fragment prologu.

Fragment prologu!
Narracja (Lila)

W dużym, wygodnym łóżku, z pachnącą pościelą leżał nagi, przystojny mężczyzna, obejmował on ramieniem śliczną, drobną kobietkę. Ich ciała były rozgrzane, policzki czerwone, na twarzach malował im się wyraz błogości. Amanda oddychała niespokojnie i jakby od niechcenia rysowała jakieś znaki na klacie Aleksa.

– Dobrze mi było, wiesz? – przerwała ciszę kobieta.

– Mi też. – Mężczyzna pocałował ją we włosy.

– No co ty nie powiesz? – Amanda wsparła się na ramieniu i zrobiła zabawną minę do swojego wybranka.

Olek zrobił minę jakby nie wiedział, o co chodzi, kobieta korzystając z okazji usiadła mu na brzuchu, okrakiem i chwyciła za nadgarstki a potem przycisnęła je do poduszki, tuż ponad jego głową, tak by go unieruchomić. Biorąc pod uwagę masę i siłę mężczyzny, mógłby ją z siebie zdjąć jednym ruchem, nie zrobił tego jednak.

– Co robisz? – zapytał – Albo nie, nic nie mów, w ogóle się nie ruszaj, podziwiam widok.

Czy mężczyzna może ukarać żonę? - Fragment 16

Fragment 16

Aleksander (Samuel)

- Dlaczego jeszcze nie śpisz? – zapytałem zaraz po wejściu do sypialni.

- Bo nie – usłyszałem oburzony ton mojej żony leżącej tak, że odwróconej do mnie plecami.

- Jaki jest powód tego bo nie? – zapytałem jednocześnie rozwiązując krawat w granatowo-stalowe paski.

Sex, może łączyć, ale i dzielić - Fragment 14 i 15

Fragment 14

Amanda (Magdalena)

Teraz kiedy siedziałam sama w sypialni i wkładałam swoje równo złożone ubrania do walizki przypomniał mi się początek tego dnia. Dzień był ciepły, zwyczajny. Nie dało się przewidzieć jak bardzo tragiczne będzie jego zakończenie. Pamiętałam z niego ciepłe powitanie, czuły pocałunek z samego rana, na tak zwane dzień dobry. Później taca ze śniadaniem wylądowała na stoliku nocnym. Doceniłam to wtedy dwukrotnie. Po pierwsze bo Aleks bardzo rzadko sprawiał mi ten zaszczyt i samodzielnie przygotowywał śniadania, a po drugie bo jeszcze rzadziej serwował mi je do łóżka. Każdy kto oglądałby tą scenkę uznałby nas za diabelsko szczęśliwych, za udanych tak bardzo, że to aż znajdowało się na pograniczu grzechu i nieprzyzwoitości. Nikt z widzów nie spodziewałby się nawet w najgorszych snach tego co nastąpiło za kilka godzin.

Czego im wciąż brak? - Fragment 13

Fragment 13

Aleksander (Samuel)

Droga z Karpacza dłużyła się w nieskończoność. Mijający nas ludzie podążali szybciej niż my ciągnący się w tym korku. Nie dziwne, że przy pierwszej lepszej okazji postanowiłem odbić na autostradę. Droga niby dłuższa, ale i o wiele szybsza.

- Co ty robisz?! – krzyknąłem na Amandę, która chwyciła niespodziewanie za mój telefon.

- Czytam czy byłeś grzeczny podczas mojej nieobecności.

Ślub, z jakiego powodu?

Piękny ślub, spełnienie marzeń każdej kobiety... czy aby na pewno Amanda tego pragnęła?

Nadchodzi wreszcie ten dzień... jeden z dni grudnia. Dzieci zostają pod opieką opiekunki na cały dzień i noc, a ich rodzice przysięgają sobie miłość, wierność i uczciwość małżeńską, oraz to, że nie opuszczą siebie aż do śmierci... Brzmi pięknie, ale czy rzeczywiście jest tak pięknie? Wyglądają na szczęśliwych, ale czy naprawdę są przesiąknięci radością na wskroś, a może to tylko pozoranci?

Spełnia jej marzenia, czy jest królewiczem, czy czarnoksiężnikiem z bajki? - Fragment 12

 Fragment 12

Narracja (Samuel)

Czerwony budzik, stojący na drewnianym, nocnym stoliczku w pokoju hotelowym rozbrzmiał charakterystycznym dźwiękiem i niemiłosiernie głosił, że dzień czas zacząć.

        – Boże, ja proszę o jeszcze pięć minut – zawodziła osiemnastolatka.

        – Wstawaj, wstawaj – ponaglał ją jej chłopak, który stał już w pełni ubrany obok łóżka i zakładał zegarek na lewą rękę.

Który gorszy?

Który gorszy?

Amanda poznała Huberta przypadkiem, został jej sponsorem, z czasem zasłużył na miano przyjaciela. Na Aleksa również natrafiła nieplanowanie. To z Aleksem postanowiła być, ale układ z Hubertem ją ograniczał... Przypominamy, musiała być jego kochanką ponad rok... Co zrobiła Amanda? Grała na dwa fronty...

Ta historia kończy się dość smutno, bo kobieta zostaje zgwałcona, a tego się nie życzy nawet najgorszej dziwce. Dlaczego tak się stało? Z początku sądzimy, że ten przymus do seksu był pomysłem Huberta, bo to on był sprawcą, z czasem jednak okazuje się, że i na nim ten czyn był wymuszony.

Czo ich skłoniło do miłości? - Fragment 11

Fragment 11

Aleksander (Samuel)

Tego dnia grałem z chłopakami w kości. Oczywiście Kamil wygrywał, śmialiśmy się z tego powodu z niego, podpierając się przysłowiem, że głupi ma szczęście.

           – Dobrze, przestańcie już tak. Przecież gdyby jeden z drugim był taki mądry, za jakiego się uważa, to też by wygrał – powiedział Kamil, który miał na sobie rozpiętą, turkusową koszulę i białe spodenki.

Amandy bracia - Fragment 10

Fragment 10

Aleksander (Samuel)

Za namową wychowawców z domu dziecka zasiedliśmy z Amanda do stołu wraz z dzieciakami na parę chwil. Potem pojechaliśmy do mieszkania, w którym Amanda się wychowała. Drzwi otworzył nam mały chłopczyk o bystrych zielonych oczach i czarnych jak smoła włosach.

        – Cześć siostra i cześć ty – przywitał się. – Proszę wejdźcie – dodał.

        – Boże, jakiś ty gościnny. Czemu nam otworzyłeś, nie wiesz, że obcym się nie otwiera – zwróciła mu uwagę Amanda. – Jesteście sami? – zapytała.

Miłość, pozory, czy wyrachowanie? - Fragment 9

Fragment 9

Aleksander (Samuel)

Wszyscy wyszli, a ja zastanawiałem się, co uczynić z wolnym i samotnym czasem. Zastanawiałem się też nad tym, jak ma na imię ta zadziorna blondynka. Imienia sobie nie przypomniałem, ale coś jednak mi zaświtało – mundurek, a przecież jak mundurek to i prywatne liceum. Usiadłem z laptopem na kanapie w salonie i zalogowałem się na portal internetowy, ten sam, na którym nie logowałem się od lat. Nasza Klasa nigdy nie była czymś, co budziło moją sympatię, czy też pozytywne uczucia, ale pod presją rówieśników dokonałem kiedyś rejestracji.

Symbol, ale czego? - Fragment 8

Fragment 8

Narracja (Damian)

Mężczyzna zmierzwił swoją rudawo-blond czuprynę i zasiadł przy biurku w szpitalu. Powrócił do pracy wkurwiony z owej budowy. Jacyś łebkowie źle wylali fundamenty. Przez chwilę nie panował nad sobą i chwycił jednego za materiał kurtki, ale powstrzymał się przed wymierzeniem ciosu. Wtedy właśnie przypomniało mu się, że zapomniał coś zanotować w papierach jednego pacjenta, dlatego znów siedział przy szpitalnym biurku, w sterylnie czystej sali.

– Jak tam budowa? – zapytał jego kolega jeszcze ze studiów.

– Nawet nie pytaj – wysyczał przez zęby Aleks i przez chwilę spojrzał z byka na kolegę, a długopis wypadł mu z ręki i poturlał się po biurku.

Aleksander i jego bracia z wyboru - Fragment 7

Fragment 7

Narracja (Tychon i Samuel)

Kilka patyków, zapałki, języki ognia w ciemności. Widział to wszystko jakby działo się dziś, jakby odgrywano na nowo tą scenkę przed przednią szybą jego samochodu. To była plaża, jakieś kolonie, na które wychowawcy z domu dziecka ich zabierali. Nie byli już takimi dziećmi, przekroczyli te magiczną liczbę „dziesięć” i musieli zacząć rozmyślać o przyszłości… Co poczną za te osiem lat? Dokąd się udadzą po opuszczeniu tych murów? Czy sobie poradzą? Co to tak właściwie znaczy dorosłość i czy oni dadzą sobie w niej radę skoro nigdy nie mieli dzieciństwa? Kryspin siedział wtedy przy ogniu po turecku, pilnował patyków, które były wbite w ziemie i samoczynnie, bez użycia rąk przytrzymywały kiełbaski nad ogniem.

Aleksander, jaki jest naprawdę? Tego nie wie nikt... - Fragment 6

Fragment 6

Amanda (Magdalena)

Ciemną, obskurną, schodową klatką zmierzam ku górze po drewnianych, skrzypiących schodach. Uderzyłam dłonią zwiniętą w piąstkę w białe, zniszczone drzwi. Po chwili otworzył je lekko rudawy, trochę taki mahoniowy mężczyzna. Chyba go gdzieś już widziałam – ach tak, w kasynie.

– Witam – szukałam w zakamarkach pamięci jego imienia, stanęło więc na samym witam.

– Część Amelia.

– Amanda, jestem Amanda.

– Też ładnie. – Uśmiechnął się do mnie nieco zmieszany, a jednocześnie tak sympatycznie.

Amanda Wieczorek i Damian Maciejewski-Dobrowolski - Fragment 5

Fragment 5

Narracja (Adrian i Iwan)

Bar był zatłoczony, taka natura tego miejsca. Niby biedna dzielnica, biedny naród, a każdy kto pije na wódę ma, każdy kto pani, na fajki ma. Tak tu już się żyje. Damian spojrzał wymownie na Sebastiana i zachęcił go ruchem głowy by się nieco wyluzował.

– Sorka stary, ale pierwszy raz jestem w takim miejscu! – krzyknął jeden do ucha drugiemu.

– A ja jestem tu średnio raz w tygodniu! – odkrzyknął. – Bywałbym w lepszych miejscach, ale tu mają najtaniej i tu znam barmana. Sprzeda mi wszystko.

Amanda Wieczorek i Tomasz Zimak - Fragment 4

Fragment 4

Tomasz (Rudy)

Obudziłem się z zeszytem na klacie, zaliczyłem szybki prysznic, bo przypomniało mi się, że jestem umówiony z Amandą. Wreszcie przyszła, jak zwykle spóźniona o symboliczną prawie godzinę. Otworzyłem jej drzwi i zaprosiłem do kuchni tak jak zazwyczaj. Zawsze mówiła, że lubi klimat tego miejsca, że jest taki ciepły i domowy.

– Zmieńmy coś w tobie – wypaliła nagle.

– Co chcesz we mnie zmienić? – zapytałem z przerażeniem, ponieważ kiedy ona była czymś podekscytowana to nie wróżyło nic dobrego dla mężczyzny.

– Idziemy dziś razem na imprę, więc chcę w tobie widzieć prawdziwego przystojniaka.

– Wątpię, że to możliwe – stwierdziłem smutno, ale ona tamtego dnia udowodniła mi, że dla niej nie ma rzeczy niemożliwych.

Pierwsze co zrobiły to razem z Dominiką, moją siostrą obcięły mi większość moich włosów, później Amanda zabrała się za maszynkę, ale Dominika zabrała jej ją z rąk twierdząc, że boi się o moje uszy.

– Lubisz rocka więc będzie irokez – stwierdziła ta piękność o blond pasemkach.

Tak jak chciała, tak się stało. Później nałożyła mi gdzie nie gdzieś czerwoną maskarę mojej siostry, oczywiście na włosy i wszystko to spryskała lakierem.

Amanda Wieczorek i Hubert Witanow - Fragment 3

Fragment 3

Hubert (Iwan)

– To mieszkanie wymaga generalnego remontu – to było pierwsze co powiedziałem kiedy ogarnąłem wzrokiem nagie ściany i brak odzienia na podłodze.

– Jutro odbiorę alimenty z urzędu, matka też obiecała mi dopomóc i sypnąć jakieś dwie stówki z zasiłku jaki dostanie to umaluje ściany i położę tapetę – odpowiedziała pewna, że tak właśnie będzie.

– Mam dla ciebie dobrą wiadomość. Ty wstaw róże do wazonu, a ja zbiegnę do samochodu po farbę. Tylko uważaj, nie pokłuj się! – warknąłem ostatnie zdanie.

Amanda Wieczorek i Kamil Wielgosz - Fragment 2

Fragment 2
Amanda (Magdalena)

Po wejściu niemalże od razu ujrzałam Kamila. Wyjątkowy blondyn z sercem jak kamień, a jednak ten kamień jest miły w dotyku jak jedwab i cenny jak diament. Może gdyby trafił na odpowiednią kobietę i oszlifowałaby tak cenny skarb na prawdziwy brylant, byłby jeszcze bardziej uroczy, ale jednak najpierw on musiałby tego sam chcieć i jej swoje serce ofiarować. Podeszłam do niego, a ten… ten… No dobra, nie będę go obrażać, ale miało być debil, wysłał mnie do Aleksa po drinka. Czy ja naprawdę wyglądam jak kelnerka? Cóż, znałam Kamila już na tyle długo, by spełnić jego prośbę. On sam wiedział jednak, na czym ona będzie polegała. Mogłam udać się do baru w celu złożenia zamówienia, ale nigdy, przenigdy nie zaniosę mu tego do stolika. Miałam okazję pokonwersować z Aleksem i nieco żałowałam, że Kamiś przerwał nam tę konwersację. Jednak wiedziałam od razu, że taki facet jak Olek potrzebuje czegoś więcej niż przelotnego romansu z licealistką, dlatego nie zamierzałam zacząć nawet z nim flirtować.

Amanda, jaka jest naprawdę? Tego nie wie nikt... - Fragment 1

Fragment 1
Magdalena (Amanda)

Życie jest pasmem niepowodzeń i upadków, czasami tylko przytrafia nam się coś, co pozwala o tym zapomnieć. W chwilę później to coś upada na brudną posadzkę jak zamek z kart, tylko po to, byśmy stawili czoła licznym niepowodzeniom oraz docenili każdy krok, jaki czynimy, nawet ten na kolanach. Nie wiem, nie pamiętam kiedy ja postanowiłam wziąć swój los w swoje ręce.

Poznajmy się!

Kim są bohaterowie? Postaciami powieści Przepustka dla szczęścia.

Jak poznajemy bohaterów? Z pewnością nie jako parę.

Dlaczego wykorzystaliśmy zdjęcia aktorów? Być może to lekkie nadużycie, ale nie jesteśmy, ani pierwsi, ani ostatni, który tak postępują. Ci aktorzy po prostu najbardziej spełnili nasze wyobrażenia o danej postaci. A i blog ze zdjęciami zawsze jest ciekawszy :)

Jednak przejdźmy do sedna: